Lange oren, lang verhaal
31-10-2015
Bijna drie maanden na binnenkomst is hij eindelijk plaatsbaar, onze Charles. Charles is niet zo maar een konijn, Charles is een Engelse Hangoor. Engelse Hangoren hebben extreem lange oren. Je ziet ze niet zo veel en we hebben dan ook nog nooit een Engelse Hangoor in de opvang gehad. Natuurlijk zagen we wel eens foto’s en hebben we ze een aantal keren gezien op tentoonstellingen, maar dat is toch anders dan ‘echt’. En dus wisten we niet hoeveel last een konijn van oren van 25 cm kan hebben.
Want ondanks dat Charles dus zeker niet zo maar een konijn is, is hij toch eigenlijk wel gewoon een konijn. We kunnen er wel een labeltje en een stel lange oren aan hangen, maar dat betekent niet dat hij niet precies dezelfde behoeftes heeft als zijn kort-of-nou-ja-minder-lang-oorige soortgenootjes. Rennen, springen, spelen, graven, rollen, poetsen. Maar dat kan dus niet, als je zulke lange oren hebt. Dan hangen ze in de weg, ga je er constant op staan, struikel je er over, belemmeren ze je in je bewegingsvrijheid en vormen ze een aanzienlijk gewicht aan je kleine hoofd.
Het was ons gauw duidelijk: Dit kan zo niet. Charles liep constant met zijn hoofd laag bij de grond, was niet erg actief ondanks zijn jeugdige leeftijd (vier maanden) en wat maakte hij er een enorme smeerboel van met die flappers. Niet omdat wij niet poetsten als een stel Assepoesters, maar omdat hij zelfs de dikste lagen bodembedekking met één beweging aan de kant zwiepte en vervolgens toch op die plek plaste. Om er dan daarna natuurlijk weer doorheen te banjeren.Dat alles is helaas niet zonder gevolgen, de oren van Charles waren behoorlijk aangetast met overal krassen, kleine scheurtjes en wondjes en heel veel littekentjes, maar dat was niet het enige: er prijkten in zijn ene oor twee nare abcessen. De abcessen maakten dat het niet alleen meer een welzijnskwestie maar ook een dringende medische noodzaak was. Die oren moesten er gewoon af.
De abcessen zaten behoorlijk hoog in zijn oor waardoor er nog iets meer af moest dan wellicht mooi was geweest, maar nog geen uur nadat Charles wakker werd uit de narcose konden we al niet anders meer dan concluderen dat het de beste beslissing ooit is geweest. Charles beweegt veel vrijer, is ontzettend actief en vrolijk, heeft een betere houding en wordt niet meer in zijn doen en laten belemmerd.
Eind goed, al goed! Toch? Helaas hebben we al de nodige negatieve reacties op Charles’ nieuwe verschijning ontvangen. Beschuldigingen van verminking en mishandeling, zelfs anonieme haatmail. En waarom? Omdat Charles nu ‘lelijk’ is. Omdat we zijn welzijn boven esthetische overwegingen geplaatst hebben. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, zeggen ze. Maar Charles wilde helemaal niet mooi zijn. Charles wilde rennen, graven, springen en spelen. Charles wilde in de regen en de modder kunnen zitten. Charles wilde gewoon konijn zijn. En dat kan, de rest van zijn leven. Dat is geen verminking. Dat is geluk.
Reacties
En dan haatmail ontvangen!!?
Jullie zouden liefdesmail moeten ontvangen dat jullie hem van die onnatuurlijke lengte af hebben geholpen.
Charles jongen ik wens je alle konijnengeluk van de wereld. Iris jij heel erg bedankt voor het doen en dit verhaal delen.
Charles mag konijn zijn, dat was hij al vanaf zijn geboorte.
Ik heb ze op tentoonstellingen gezien en je hoort dan ze zijn zo lief en rustig....gek he, ze kunnen niet anders!
Een konijn is in de natuur met normale oren uitgerust om konijn te kunnen zijn.
Dit is een "fok produkt" wat het konijnen welzijn heeft aangetast!
Charles mag tenminste weer konijn zijn!
RSS lijst met reacties op dit artikel